پیش از قرن دوم هجرى، به جاى لفظ «حافظ القرآن» واژه ها و عناوین

دیگرى مانند: «حملة القرآن»، «قرّاءالقرآن»، «الماهر فى القرآن»، و... به

كار رفته است; یعنى مقصود از «حاملان قرآن» همان حافظان قرآن

است.(1)

امّا به نظر مى رسد «حاملان قرآن» معنى وسیع ترى داشته باشد، چرا

كه «حامل» از ماده «حمل» به معناى بار برداشتن است(2)، بنابراین به

كسى كه حامل الفاظ قرآن باشد یعنى آن ها را حفظ كرده باشد حامل

قرآن گفته مى شود چنان كه اگر كسى حامل معانى و معارف قرآن

باشد، نیز حامل القرآن بر او صادق است. بنابراین حافظان قرآن، گروهى

از حاملان قرآنند. مرحوم كلینى در كتاب «كافى» و شیخ حر عاملى در

«وسائل الشیعه» نیز در باب مربوط به «حامل قرآن»، روایات مربوط به

«حفظ قرآن»، «قرائت قرآن»، «یادگیرى قرآن» و هم چنین روایات مربوط

به عمل كنندگان به قرآن را ذكر كرده اند. از این روایات روشن مى شود

كه حافظان قرآن، گروهى از حاملان قرآنند.(3)

پی نوشت ها:
1

. براى آگاهى بیشتر ر.ك: المیزان فى تفسیر القرآن، علامه طباطبایى، ج 17، ص 204.
2. ر.ك: دانش نامه قرآن و قرآن پژوهى، بهاءالدین خرمشاهى، ج 1، ص 888.
3. قاموس قرآن، سیدعلى اكبر قرشى، ج 2، ص 182، دارالكتب الاسلامیة.